Mémoires van Henk Kager, m.afr. uit Tanzania. Beschreven in zijn boek: "Mijn belevenissen als Missionaris van 1928 tot 2001". Uitgeverij www.mijneigenboek.nl Kopie van pagina 86:

Foto hieronder: links: Henk Kager (verblijvend in Heythuysen sinds 2003). (Nog twee witte paters: Wim Settels (rechts) en Jan v.d.Geest (naast Henk Kager; was Overste in Dongen vanaf juli 2002 en gestorven in januari 2005)

"Met Wim Settels, uit Amsterdam, heb ik het langst samen gezeten op het seminarie. Wim werd tot priester gewijd in 1958 en vertrok meteen naar Tanzania. Toen ik in december 1967 aan kwam, trof ik hem aan het op het seminarie. Wim hield van het seminarie en van de studenten. We zijn een aantal jaren samen geweest tot Wim eind jaren 70 werd benoemd voor het eiland  Ukerewe, waar hij al eerder had lesgegeven op het klein seminarie van Murutunguru.  Maar nu werd hij benoemd in de parochie.

In 1980 kwamen Jan en Gaath voor de tweede keer bij mij op vakantie om in naam van onze familie aanwezig te zijn bij de viering van mijn zilveren priesterfeest. We gingen Wim Settels bezoeken op het eiland Ukerewe en op de foto boven zien we van links naar rechts : mezelf, Jan v.d.Geest, ook uit Amsterdam, Jan Ledderhof en Wim op de trappen van de pastorie.

Wim had het daar redelijk naar zijn zin, maar was toch liever bij zijn ‘jongens’ op ons seminarie. Toen hij kort daarop dan ook werd gevraagd om weer naar Nyegezi te komen, kwam hij dezelfde dag nog, zo blij was hij. Zijn bagage haalde hij later op.

Wim en ik hebben toen samen gezeten tot we beiden vertrokken in 1995. We hebben vanaf 1983 veel zonnepanelen aangebracht, eerst in ons seminarie, toen in de parochies en de zusterkloosters in het bisdom Mwanza en Geita.

Wim en ik konden goed met elkaar opschieten en na het handwerk en de sport zaten we vaak samen in het hoekje van het patershuis van ons seminarie, lekker een frisdrankje te drinken en wat te babbelen tot het donker werd, altijd rond half zeven.

Wim had een kleine handicap: hij kon niet tegen correctie: hij verstond het Swahili goed, maar zijn uitspraak was slecht. En als ik hem dan corrigeerde en zei : "Wim, je moet niet zeggen ninupendu maar ninapenda (ik bemin of houd van)", dan stoof hij op en zei : moet je altijd de leraar spelen? Dan zei ik: Wim, ik wil je helpen. Maar daar kon hij niet tegen en dus ben ik daar maar gauw mee gestopt. De studenten zeiden: we verstaan hem, maar hij kent de taal niet. Bij ons gezamenlijk afscheid in april 1995 sprak hij in het Engels en ik in het Swahili.

Maar we zijn goede vrienden gebleven tot nu toe. Hij is in 1995 naar Heythuysen gegaan, omdat hij steeds moeilijker begon te lopen en te spreken.

 

Foto hier onder: de kerk van het seminarie van Nyegezi.